در ادامه حدیث معراج، خداوند در خطاب به پیامبرش مى فرماید: «یا اَحْمَدُ؛ اِنَّ فی الْجَنَّةِ قَصْراً مِنْ لُؤْلُؤ فَوْقَ لُؤْلُؤ وَ دُرَّة فَوْقَ دُرَّة لَیْسَ فیها قَصْمٌ ولا وَصْلٌ. فیها الْخَواصُ أَنْظُرُ اِلَیْهِمْ کُلَّ یَوْم سَبْعینَ مَرَّةً فَاُکَلِّمُهُم کُلَّما نَظَرْتُ اِلَیْهِمْ وَ اَزیدُ فى مِلْکِهِمْ سَبْعینَ ضِعْفاً وَ اِذا تَلَذَّذَ اَهْلُ الْجَنّةِ بِالطّعامِ والشَّرابِ، تَلَّذَّذُوا اُولئِکَ بِذِکْرى وَ کَلامى وَ حَدیثى. قالَ: یا رَبِّ؛ ما عَلامَةُ اُولئِکَ؟ قالَ مَسْجُونُونَ قَدْ سَجَنُوا اَلْسِنَتَهُمْ مِنْ فُضُولِ الْکَلامِ وَ بُطُونَهُمْ مِنْ فُضُولِ الطَّعامِ»
«اى احمد؛ در بهشت قصرى است که از لؤلؤ و دُر و مروارید ساخته شده و آنها روى هم انباشته شده اند و شکستگى و گرهى ندارند. در این قصر خاصان درگاه من بسر مى برند و هر روز هفتاد بار به آنها مى نگرم و با ایشان سخن مى گویم و به وسعت و گستره ملکشان هفتاد برابر مى افزایم و آنگاه که اهل بهشت از طعام و شراب بهشتى لذت مى برند، آنان از یاد، سخن و کلام من لذت مى برند. پیامبر گرامى اسلام سؤال مى کند: خداوندا؛ علامت و نشانه آنها چیست؟ خداى متعال در جواب مى فرماید: آنان زندانیانى هستند که زبان هاى خود را از پرحرفى و شکم خود را از پرخورى زندانى و حبس کرده اند» سخنى که برایشان مفید نیست نمى گویند و از غذایى که بى فایده است و براى تکامل آنها سودى ندارد و باعث نیرو گرفتن بر عبادت و طاعت خدا نمى شود، به شدت پرهیز مى کنند. بنابراین اگر سخنى مى گویند در جهت رضاى خداست و نیز براى انجام وظیفه، تغذیه مى کنند. با توجه به جمله اول این فراز از حدیث شریف معراج که ویژگى هاى یکى از قصرهاى بهشتى در آن ذکر شده، پیداست که ما نمى توانیم از حقایق جهان آخرت تصوّر دقیق و روشنى داشته باشیم. ویژگى هاى آن جهان با حقایق این عالم متفاوت است و ما با تصوّرات و ادراکات و تخیّلاتى که داریم، نمى توانیم به حقیقت و چگونگى آن واقف گردیم: آنچه ما از رنگ ها و شکل ها و خواصّ یک موجود تصور مى کنیم، در ارتباط با امورى است که در این جهان، از طریق حواس پنجگانه خود، با آنها تماس داریم و از این طریق حقیقتشان را درک کرده ایم، در حالى که نظام آن جهان بکلّى با نظام این جهان متفاوت است. ما هیچ حقیقتى از آن عالم را احساس نمى کنیم، چون حقایق آن عالم دور از دسترس است و حواس ما را به قلمرو آنها راهى نیست. ویژگى ها و خصوصیّاتى که از جهان و عالم آخرت در روایات و آیات بیان شده، تنها شماى مبهمى از آن عالم را براى ما ترسیم مى کنند و از شباهت هاى محدودى که آن عالم با جهان ما دارد و از مقایسه نعمت هاى آن عالم با جهان خاکى، تصویر مبهمى از آن عالم به دست مى آوریم والاّ حواس و قواى ادراکى ما، ضعیف تر از آن است که بتواند حقایق آن جهان را درک کند. یکى از ویژگى هایى که در حدیث بیان شده و ما درست نمى توانیم آن را تصور کنیم، کاخى است که از لؤلؤ و جواهرات ساخته شده و این جواهرات به اندازه اى شفافند که هیچ لکّه و گرهى بر روى آنها مشاهده نمى شود و بندبند نیستند! تعبیرى که در این روایت از آن کاخ شده، فراتر و والاتر از چیزى است که ما تصوّر مى کنیم. در برخى از روایات، درباره خانه هاى بهشتى آمده است که از خشت طلا و نقره ساخته شده اند و در جاى دیگر گفته شده که در بهشت قصرهایى است که درون آن از بیرون پیداست، همین کافى است که ما بدانیم تمام کاخهاى عظیم دنیا که تاکنون ساخته شده و یا بعد از این ساخته خواهد شد، در برابر کاخهاى بهشت، کوخى بیش نیست. محقرترین و پست ترین خانه ها و قصرهاى بهشتیان، هزاران بار از بهترین کاخهاى دنیا دلپذیرتر است. در میان آن کاخها یک کاخ ممتاز و برجسته وجود دارد که ویژه خواص است. ساکنان این کاخ به طعامها و شرابهاى بهشتى دلخوش نیستند، با اینکه طعام و شرابهاى بهشتى بسیار ارزنده تر از خوردنى ها و نوشیدنى هاى دنیاست و کسانى که داراى همت بلندند، از لذت هاى حرام دنیا چشم مى پوشند تا به آن طعام ها و شراب هاى بهشتى برسند، ولى در میان بهشتیان افرادى هستند که هیچ توجهى به آنها ندارند ـ اینکه طعام و شراب بهشتى تا چه حد بر طعام و شراب دنیا امتیاز دارد خود جاى بحث دارد، در این باره قرآن کریم مى فرماید: «وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»(1) در جاى دیگر مى فرماید:«یُسْقَوْنَ مِنْ رَّحیق مَخْتُوم. خِتامُهُ مِسْکٌ وَ فى ذلِک فَلْیَتَنافَسِ المُتَنافِسُونَ»(2) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند که به مشک مهر کرده اند و بر این نعمت هاى بهشتى، باید راغبان بر یکدیگر پیشى گیرند.
