«یا اَحْمَدُ؛ اِنَّ الَْمحَبَّةَ لِلّهِ هِىَ الَْمحَبَّةُ لِلْفُقَراءِ وَ التَّقَرُّبُ اِلَیْهِم. قالَ وَ مَنِ الْفُقَراءُ؟ قالَ اَلَذّینَ رَضُوا بِالْقَلیلِ وَ صَبَرُوا عَلى الجُوعِ وَشَکَرُوا عَلَى الرَّخاءِ وَ لَمْ یَشْکوُا جُوعَهُمْ وَ لا ظَمَائَهُمْ وَ لَمْ یَکْذِبُوا بِاَلْسِنَتِهِمْ وَ لَمْ یَغْضِبُوا عَلى رَبِّهِمْ وَ لَمْ یَغْتَمُّوا عَلى ما فاتَهُمْ وَ لَمْ یَفْرَحُوا بِما آتاهُمْ.
یا اَحْمَدُ؛ مَحَبَّتى مَحَبَّةُ الفُقَراءِ فَأَدْنِ الْفُقَراءَ وَ قَرِّبْ مَجْلِسَهُمْ مِنْکَ وَاَبْعِدِ الاَْغْنِیاءَ وَ اَبْعِدْ مَجْلِسَهُمْ عَنکَ فَاِنَّ الْفُقَراءَ اَحِبّائى»
اى محمد؛ محبت خدایى، همان محبت به فقرا و همنشینى با آنان است.
پیامبر سؤال کرد: فقرا کیانند؟ فرمود: آنان که به کم و اندک راضى و قانعند و بر گرسنگى صابر و شکیبا و برخوشى شاکرند. از گرسنگى و تشنگى شکایت نمى کنند و هرگز دروغ نمى گویند و بر خداى خویش خشم نمى گیرند و بر از دست داده ها اندوهگین و بر آنچه به دست مى آورند شادمان نمى شوند.
اى محمد؛ محبت به من، محبت به فقراست. پس همنشین و هم مجلس فقرا باش و از ثروتمندان و اغنیا و همنشینى با آنان دورى کن که فقرا دوستان من هستند. در جمله: «انّ المحبّة للّه» دو احتمال وجود دارد، احتمال اول: «لام» در اللّه براى تزیین است، بنابراین جمله به این معناست که محبت به خدا، همان محبت به فقراست. احتمال دوم «لام» براى تزیین و زاید نیست، بلکه در معناى اصلى خود به کار رفته، بنابراین جمله چنین معنا مى شود: محبتى که براى خداست، همان محبت به فقراست.
